அருணாசல அஷ்டகம் – 2
திரு ரமண மகரிஷி
அருணாசல அஷ்டகம்
(எண்சீர் விருத்தம்)
2.
கண்டவ னெவனெனக் கருத்தினு ணாடக்
கண்டவ னின்றிட நின்றது கண்டேன்
கண்டன னென்றிடக் கருத்தெழ வில்லை
கண்டில னென்றிடக் கருத்தெழு மாறென்
விண்டிது விளக்கிடு விறலுறு வோனார்
விண்டிலை பண்டுநீ விளக்கினை யென்றால்
விண்டிடா துன்னிலை விளக்கிட வென்றே
விண்டல மசலமா விளங்கிட நின்றாய்.
பொருள்:
அசலமான இக்கிரி உருவைக் கண்டதும், இந்த மலையைப் பார்த்தவன் யார் என்று மனதை உள்முகப்படுத்தி விசாரித்தவுடன், பார்த்தவனாகிய அகந்தை இல்லாமல் போய் எஞ்சி நின்ற ஆன்மா விளங்கக் கண்டேன். அதைப் பார்த்தேன் என்று சொல்வதற்கு நானென்ற அகந்தை உதிக்கவில்லை. அதைக் காணவில்லை என்று சொல்வதற்கு மட்டும் மனம் எங்கிருந்து கிளம்ப முடியும்? ஆதிகாலத்தில் நீயே உன் சொரூபத்தை தக்ஷிணாமூர்த்தியாய் மௌனத்தால் உணர்த்தினை. இப்போது இந்த அனுபூதி நிலையை விளங்க வைக்கும் திறமை படைத்தவன் எவன் இருக்கிறான்? இதை உணர்த்துவதற்கென்றே, ஆகாசத்திற்கும் பூமிக்குமாக ஓங்கி உயர்ந்து அருணாசலமாக பிரகாசித்து நிற்கின்றாய்.
Meaning:
When I saw the unmoving form of this Hill, and when I turned within and enquired “Who is the seer?”, I saw the Real Self existing without the ego as the seer. No “I” as the ego arose to say, ‘I saw that’. How then could the thought ‘I did not see’ arise? In the ancient days, You Yourself conveyed Your transcendent state as Dakshinamurti in Silence. Who is there now with the capability to explain this divine state in words? Only to convey this, You stand as a Hill, shining from heaven to earth.
